μαμάδες διάστημα διάστημα Μάρκετινγκ Παιδικά Χωριά SOS > 자유게시판

Μάρκετινγκ Δύο διαφορετικοί άνθρωποι με κοινό σημείο αναφοράς το «Παιδικό χωριό SOS». Μεγάλωσαν με απεριόριστη στοργή Λογισμικό κατά Παραγγελία με μητέρες SOS ιστοσελιδα και μιλούν στο People για τις ιστοσελιδα μαμάδες τους, Τεχνητή νοημοσύνη αλλά  και Βελτιστοποίηση για Μηχανές Αναζήτησης (SEO) τις ιστορίες της ζωής τους που τους ένωσαν για πάντα...."

Παιδικά Χωριά SOS Μάρκετινγκ

Δύο διαφορετικοί άνθρωποι με κοινό σημείο αναφοράς το «Παιδικό χωριό SOS». Μεγάλωσαν με απεριόριστη στοργή με μητέρες SOS και μιλούν στο People για τις μαμάδες τους, αλλά  και τις ιστορίες της ζωής τους που τους ένωσαν για πάντα.

Η αγάπη μητέρας και γιου

Ο Βαγγέλης Ιωάννου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σήμερα είναι 19 χρόνων και βρέθηκε για πρώτη φορά σε ίδρυμα στην ηλικία των 3,5 ετών. Οι λίγες αναμνήσεις που έχει από εκείνη την εποχή είναι «με πολλά παιδιά που τρώγαμε όλα μαζί σε ένα δωμάτιο» θυμάται. Στα 4,5 άνοιξε ο «φεγγίτ ΘεσσαλονίκηΘεσσαλονίκης και στη φιλόξενη αγκαλιά της Χριστίνας. «Δεν είμαι ορφανός. Οι φυσικοί μου γονείς ζουν σ’ ένα διαμέρισμα στην Αθήνα. Είναι άνεργοι, ο πατέρας μου παίρνει αναπηρική σύνταξη. Μας έδωσαν στο ίδρυμα για οικονομικούς λόγους. Ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν» δηλώνει. Θυμάται πως, μπαίνοντας στην εφηβεία, τον απασχόλησε πολύ γιατί οι άνθρωποι που τον έφεραν στον κόσμο δεν πάλεψαν όσο χρειάστηκε ώστε να μείνει η οικογένεια ενωμένη. «Στενοχωριόμουν. Στις σχέσεις που άρχισα να δημιουργώ με τα κορίτσια ντρεπόμουν να πω ότι έμενα στο Χωριό. Το ίδιο και στους φίλους μου στο σχολείο. Έτσι, όταν έγινα 15 χρόνων, ζήτησα να ζήσω για λίγο καιρό με τους φυσικούς μου γονείς, ώστε να πάρω τις απαντήσεις που χρειαζόμουν» λέει. Έμεινε κοντά τους μόνο 4-5 μέρες. Δεν έφταιγε ότι το σπίτι ήταν μικρό και σκο ΤΕΙνό, αλλά ότι το πρόβλημα με τον αλκοολισμό ήταν έντονο σε κάθε γωνιά, πίσω από κάθε κλειστή πόρτα. «Αν κατηγορώ για κάτι τους φυσικούς μου γονείς, είναι που δεν προσπάθησαν να κόψουν το ποτό. Δεν τους το είπα ποτέ, δεν υπήρχε λόγος, γιατί δεν θα άλλαζε η κατάσταση. Ήξερα, όμως, ότι το σπίτι μου δεν θα μπορούσε να είναι αυτό, μαζί τους. Και δεν ξαναγύρισα». Πριν από τέσσερις μήνες παρουσιάστηκε στον Έβρο για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Την προηγούμενη, γιόρτασε το γεγονός με τη μητέρα του –έτσι αποκαλεί την κυρία Χριστίνα–, τα αδέλφια του και τους παιδαγωγούς του. «Ήμουν πολύ χαρούμενος. Για μένα αυτή είναι η μάνα μου, η οικογένειά μου. Μάνα είναι αυτή που σε μεγαλώνει. Κι αισθάνομαι πολύ τυχερός για αυτό» λέει.








Εκείνη, η Χριστίνα